Świadectwo z rekolekcji

Rekolekcje o wychowaniu dzieci
Prowadzący: Agnieszka i Rafał Domowicz
Rokitno 19.08-25.08.2024

Świadectwo: Barbara Arciszewska z Poznania

Policjant z sekcji kryminalnej wraz z żona pedagog-psychoterapeutą popełnili świetne rekolekcje w temacie tak nas drążącym, bo o wychowaniu dzieci (Rokitno, sierpień 2024).

Torpedowani frustracjami i wątpliwościami uczestników (ktoś oprócz mnie zapewne też rzucał koktajle), wiedli nas przez mądrości psychologii poddanej Bożej wizji wychowania. Agnieszka i Rafał, rodzice czworga dorosłych/prawie dorosłych dzieci, częstowali nas prawdami na temat natury ludzkiej, wskazań Słowa, jak i historią własnych w tych aspektach wzlotów i upadków.

Umocnieni wspomnieniem słów przysięgi małżeńskiej, mogliśmy na nowo spojrzeć na jakże ważne, acz chwilami przydługimi uciążliwe zadanie- wychowanie owoców naszej miłości.

Agnieszka i Rafał z rozmachem doświadczonego cepa, a zarazem z precyzją nowoczesnego kombajnu, oddzielali zdobycze wiedzy o człowieku od pseudonauk go wykolejających. Tak niemodny już dziś parytet autorytetu rodzica- zalecili nasycić bliskością i czułością, których to wszyscy pragniemy w relacji z dziećmi doświadczać. Prewencyjno-terapeutyczny duet prowadzących przeszedł dzielnie, dzierżąc żagiew Prawdy, przez temat współczesnych (nie tylko w sieciach) zagrożeń. Ujrzałam blask tego, przy czym trzeba stać i brud tego, czego warto się strzec. Złość jako emocja została pobłogosławiona, a powszechność jej przeżywania w relacjach domowych- skutecznie zawołała o należną jej uwagę, przestrzeń i sposób. Ale spać kazano tylko w nocy, bo za dnia oprócz mleczka i nocnika (a potem sejfu na nastolatkowy telefon)- kaganek miłującej uważności i roztropnej rodzicielskiej czujności nieść przystoi.

Matki i ojcowie, mimo pewnych pozorów bycia rodzicem lepszym niż ja (projekcja własna), okazywali się jednak ciałem pedagogicznym często nieporadnym i poszukującym. Ach, jak krzepiła mnie wspólność tej biedy! Dali się oni wszyscy poznać i pokochać: w jadalni i nad jeziorem; przy stawie, w rokitiańskich labiryntach, a nawet na weselu, które nam z pompą zgotowano. Rekolekcyjno-organizacyjny zamordyzm zastąpiono zrozumieniem dla fizjologii rodzica i jego dziecka (zazwyczaj zresztą niepojedynczego). Podlewano nas kawą, karmiono fizycznie i duchowo ze smakiem, subtelnie leczono z robaka niepunktualności- więc wzrastaliśmy.

            Modlitwa, msza, śpiew, spotkania.. Bóg przychodzący jak zawsze- za zasłoną Słowa, Chleba; w drugim człowieku, wydarzeniu; przez tajemnicę i pewność wiary w Jego pośród nas Obecność. Już się zgadzam, że nie jakoś bardziej wyraźnie i nie głośniej niż codziennie. Już nie narzekam, że inni słyszą Go donośniej, a życie uczynił im znośniejsze. Już się nie porównuję- w doświadczeniach wiary, historii własnej, w przymiotach rodzicielskich, dzieciach jakie się trafiły. Teraz za wszystko dziękuję. Zapisać, zaśpiewać, zatrzymać w sercu- jakkolwiek, ale dziękować! Bądźmy dla siebie dobrzy, bo i Pan nasz jest dla nas dobry.

RODZICU

Rodzicu zmęczony
Rodzicu uparty
Rodzicu wątpiący

Rodzicu sfrustrowany
Rodzicu poszukujący
Rodzicu zniszczony

Rodzicu płaczący w nocy
Rodzicu w kolejce do specjalisty
Rodzicu jadący tam gdzie w końcu pomogą

Rodzicu płacący za pomoc
Rodzicu szukający od nowa
Rodzicu szukający nie tam gdzie trzeba

Zaproś Ducha
Otwórz Słowo
Karm się Ciałem
Ojcu powiedz
Matce płacz

Stworzył Cię
Przenika Cię
Pomoże Ci

Dał Ci ciało
Dał Ci serce
Dał Ci władzę i moc

Dziecko zobacz
Dziecko słysz
Dziecko rozumiej i blisko miej

Dziecko prowadź
Dziecko tul
Dziecku kierunek wskaż

Dziecko karć
Dziecko chwal
Dziecko z raka zła lecz

Dziecko karm
Dziecko ucz
Dziecku do serca Boga kładź

Rodzicem bądź dziecka swego
Nie kolegą
Rodzicem od Boga kochanego