Wspomnienie początku Wielkiego Postu

POPIELEC - WIELKI POST - czas pokory, pochylenia głowy nas marnością Świata, który sami sobie
zgotowaliśmy.
Nad własnymi słabościami, które zjadają naszą dobrą z natury a ukrytą pod maską współczesności
osobowość…….
Pochylamy głowy przed ręką Kapłana, który na znak naszej nicości znaczy krzyżem i popiołem naszą
dobrą wolę bycia lepszym.
„Nawracaj się, czyń pokutę, okaż miłosierdzie potrzebującym”.
Mamy dobrą wolę, chcemy stać się lepszymi, godnymi, robimy często ambitne postanowienia, bywa, że
umartwiamy się w pokorze…..Ach, mamy tak wielkie i czyste plany.
Wierzymy, że mocny i szczery do bólu sakrament pokuty pomoże wytrwać w postanowieniach. Czy
starczy sił i wytrwałości, aby dotrzymać ślubowań przed samym sobą…….a przed Najwyższym?
Czy zmieni to nasze życie na czas świąteczny, na długo…...na zawsze?
Który to w życiu każdego z nas POPIELEC, WIELKI POST, ZMARTWYCHWSTANIE?
Spójrzmy na nasze choćby dwa ostatnie lata. Co z tego pozostało?
Dla wielu z nas nawet aktywne uczestnictwo w przygotowaniach do godnego przeżycia Świąt (Roraty,
Adwent, rekolekcje, Popielec, Wielki Post, Gorzkie żale, Droga krzyżowa…..mocna modlitwa i Sakrament
Pokuty) oznaczało po prostu obowiązek porządnego, praktykującego katolika, który trzeba było „zaliczyć”.
Wierzę jednak, że równie wielu przeżyło całkowite odrodzenie w wierze. Doznało olśnienia, poczuło dotyk
Pana Jezusa i Maryi i miało to ogromny wpływ na dalsze życie.
O co więc modlić się w tym czasie i jak ROZMAWIAĆ Z PANEM BOGIEM aby poznać własne sumienie,
od którego czasem odwracamy się, by nie słyszeć jego wołania.
To niestety pytanie do każdego z nas z osobna a odpowiedzi możemy udzielić sobie tylko sami……jeśli
starczy nam na to odwagi. Bo najtrudniej spojrzeć we własne wnętrze.
Łatwo oceniać innych. Czytamy w obcych jak w otwartej księdze. Tak nam się z reguły wydaje. Jesteśmy
Alfą i Omegą i Omnibusem wiedzy w osadzaniu innych. Siebie jednak nie do końca chcemy poznać.
Poczekajmy więc, wsłuchajmy się w słowa prowadzących Rekolekcje, pogadajmy w ciszy i skupieniu
najpierw z własnym sumieniem, potem ze Zbawicielem, który dźwigał krzyż naszych grzechów, który
cierpiał z miłości do nas-grzeszników, który umarł aby nas zbawić.
CZY JESTEŚMY TEGO GODNI? ABY PRZYSZEDŁ DO NAS?
prosimy Go: …."ALE POWIEDZ TYLKO SŁOWO A BĘDZIE UZDROWIONA DUSZA MOJA"
Prosimy, więc BĄDŹMY GODNI ABY PRZYSZEDŁ DO NAS!!!!!

Posłuchajcie, jak pięknie można rozmawiać z BOGIEM:

ks. Janusz St. Pasierb
…….„spraw byśmy do Ciebie powrócili Panie
hasziwejnu hasziwejnu Adonai eleicha
gdy nie mamy siły żeby się nawrócić
niech dotrze do nas idąc przez pustynię
Twa miłość
z drogi ku śmierci niechaj nas zawróci…”

„ OJCZE NASZ”
„ Ojcze nasz który jesteś także na ziemi
gdzie Twoje imię święci się nie tylko modlitwą
a Twoje królestwo nie szumi w słońcu jak drzewo
lecz milczy w ciemności jak ziarno
gorzkie jak sprawiedliwość i jak świętość twarde
i na skale wschodzi wbrew nadziei
Ono wyrasta z ziemi i ono zstępuje z nieba
trudne dla nas jak wiara i niemożliwe jak miłość
która przychodzi mimo wszystko i nas woła
Spraw niech będzie ono pokusą silniejszą od chleba
i niech w nim ostatecznym kształtem stanie się
Twoja wola
gdy wiara i nadzieja już przeminą”

Równie piękną poetycką modlitwą zachwyca ks. Jan Sochoń:

„ NIE MOŻESZ”
"Umocnij mnie,
jak umacniasz żywioły ziemi
Umocnij ręce, by nie drżały nazbyt często,
usta, by nie krzywiły się każdego ranka,
nogi, by były niewzruszone,
ramiona, by zachowały równowagę,
lędźwie, by godziły sprzeczności,
twarz, by była koroną życia,
plecy, by miłość niosły lekko i dumnie
Umocnij Boże,
bo nie możesz mieć innego wyjścia”

Każdy z nas rozmawia z Bogiem tak jak potrafi najpiękniej, mamy przeróżne problemy i całą barwną
paletę radości, za które nie zawsze potrafimy czy pamiętamy dziękować, a przecież wszystko, co mamy
dał nam Zbawiciel.
Co my możemy Mu dać?
Miłość, wierność, czyste sumienia i życie, które będzie podziękowaniem i przeprosinami na nasze
grzechy, aby zdjąć Mu z krzyża chociaż nasz ciężar? Może to za mało? Zastanówmy się, czym możemy
zachwycić Tego, który przecież umarł w męczarniach dla nas…...
Prosimy też o przeróżne dary.
Ksiądz Jan Twardowski rozmawiał z Bogiem przepięknymi wierszami, np.:

„PROŚBA O DARY”
"Proszę o dar łez i uśmiechu,
Ciebie, co czarną mrówkę na czarnych kamieniach
widzisz z nieba nocą czarniejszą od grzechu.
A na ostatek - o dar zapomnienia -
o grób w wiejskiej parafii - mijany w pośpiechu”

Ale modlił się również tak, z wielką pokorą, której przyznajmy szczerze często nam brakuje…………..

„ OCAL”
" Zabierz mi grzechy moje
pierwsze
ostatnie
wszystkie
lecz głupie serce ocal
przykryj figowym listkiem”

Pisałam do Was w reminiscencji z wizyty chóru „GLORIA DEI” w Zakładzie Karnym we Wronkach, że
muzyka łagodzi obyczaje…….dziś podpowiem, że poezja, również ta sakralna LECZY DUSZE.
Więc na zakończenie i w oczekiwaniu na to, co w naszych duszach będzie grać podczas Wielkiego
Postu, raz jeszcze genialny ksiądz Jan Twardowski.
Samo życie kochane Siostry i Bracia.

„‚POPIELEC”
"Od ciemnej grudki prochu, która smoli ręce,
z namaszczeniem rzucanej w popielcową Środęradość
rośnie jak balon. O, rzuć prochu więcej
na grzywkę panny Zuli, proboszczom na brody.
Nadzieja w ciemnej grudce - wiosna w drzwiach
kościoła, srebrne krewniaczki
wierzby gawrony odsłonią,
ten, co nie chciał religii, jak Tomasz uwierzy
i zacznie beczeć ze szczęścia pod lampką czerwoną.
Będzie więcej spowiedzi i dobrych przyrzeczeń -
wiele rzeczy skradzionych podrzucą w czas krótki.
Rozpocznie się zwyczajnie i zawsze od Środy,
Wielki Post, co krzyczy nawet na kotlet malutki.”

Wasza,
również naznaczona popiołem
i prochem lat minionych, lat durnych i chmurnych….
Iva