Nowy Rok na budowie

Mówią, że „ La Donnna e mobile” (zapożyczone wprawdzie z tenorowej arii Księcia Mantui z III aktu opery Rigoletto Giuseppe Verdiego) ale to niestety czysta prawda - choć nie musi oznaczać nic negatywnego…

Sama jestem kobietą i nie widzę w tym powiedzonku niczego, co mogłoby nas urazić.

Wprawdzie przeróżne zmiany nas dotykają w życiu, polityce, w aurze, więc chciałam Was dziś zaprosić na „Zimową opowieść” na placu budowy.

Tutaj dopiero widać ZMIANY.

Tak niedawno wycinaliśmy drzewa, kopaliśmy fundamenty, gościliśmy ciężki sprzęt w postaci koparek, ciężarówek, betoniarek.

Było hałaśliwie, upalnie, kurz wciskał się w każdą szczelinę ubrania…

To był dobry, DOBRY, STARY ROK, bo ruszyła budowa.

Wbiliśmy pierwszą łopatę….a tu popatrzcie tylko:

NOWY ROK zaskoczył nas bielą, ciszą, i tylko dumnie wznoszą się mury, czekają cierpliwie na lepszą pogodę, aby rosnąć i rosnąć w naszych oczach.

Dziś na placu budowy cudnie, bieluteńko, tylko najwytrwalsi nadal przygotowują teren do następnych etapów budowy.

więcej informacji - Nowy Rok na Budowie

Piękny czas na spacer, kontemplację a na placu wbrew pozorom - trwają nieustannie prace.

Dziś dokładnie widać jak precyzyjnie zostały zalane betonem zbrojenia słupów.

Ten proces zakładania szalunków i zalewania pozostałych elementów jeszcze potrwa.

Teraz wszystko zależy od kaprysów aury, no i oczywiście finansów.

W każdym razie, dziś zaglądając przez okna, spacerując po Wielkiej Sali, pomieszczeniach biurowych i sanitarnych, stąpając ostrożnie po zaśnieżonym podłożu, snuję marzenia jak na zimową opowieść przystało, o tym jak będziemy tu rozwijać naszą duchowość, może rozkwitnie działalność kulturalna…

Może założymy grupę teatralną, może taneczną, może będziemy z dziećmi piec pierniczki świąteczne….

Ale tak balansując między marzeniami a rzeczywistością, zastanawiam się czy jest sens roztaczać tak piękne perspektywy dla naszego parafialno-kulturalnego kompleksu, skoro nie ma w ludziach DUCHA PATRIOTYZMU, SOLIDARNOŚCI I SZACUNKU - nie wspomnę o MIŁOŚCI dla tych, którzy wkładają serce, czas, pracę, wysiłek, pot, łzy i radości, aby w nas obudzić te wszystkie uczucia?

Do czego zmierzam?

Otóż parę dni temu gościliśmy grupę teatralną z parafii Św. Moniki - zaprzyjaźnionej zresztą, niemal siostrzanej parafii - z wspaniałym, patriotycznym spektaklem "POWSTANIE WIELKOPOLSKIE” – temat wydawać by się mogło najbliższy nam WIELKOPOLANOM!

Spektakl świetnie zaaranżowany, dobry scenograficznie, wyrecytowany z ogromnym zaangażowaniem, dobrym aktorsko.

Nie będę się tu rozwodzić nad tematyką - sporo na ten temat każdy z nas czytał i wie, wielu miało

dziadków, będących uczestnikami Powstania Wielkopolskiego - jedynego takiego w historii Polski….

I CÓŻ KOCHANI?

GDZIE WASZ PATRIOTYZM?

GDZIE TROSKA O OJCZYZNĘ I PRZEKAZ POKOLENIOM?

GDZIE SZACUNEK dla tych, którzy zaprosili nas na tak pięknie przygotowane przedstawienie?

JEST MI PO PROSTU WSTYD.

Frekwencja była żenująca, ale tak sobie myślę, że niech żałują c,którzy nie mogli z nami pełną piersią śpiewać : JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA, PÓKI MY ŻYJEMY.

Rośnie nam konsumpcyjne społeczeństwo, bo nie stać nas na dawanie właściwego przykładu.

KOBIETA ZMIENNĄ JEST - I JA TEŻ ZMIENIŁAM SWOJE STANOWISKO WOBEC ŻYCIOWYCH „Niechciców” - TRZEBA ZACZĄĆ UCZYĆ PATRIOTYZMU I ZAANGAŻOWANIA OD ZERA.

I my będziemy to robić.

La Donna e mobile

Iva